Czy mamy tutaj Mamy, które coś na ten temat mogą napisać? Z tego co obserwuję to temat jest bagatelizowany, lekceważony.

A u mnie sprawa była bardziej złożona.

Po porodzie zostałam całkiem sama. Mąż w pracy - poczuł instynkt ojcowski i stwierdził że teraz to musi duuuużo pracować żeby utrzymać rodzinę. Niestety zapomniał o mnie, o nas. Teściowie, którzy mieszkają na tym samym podwórku wcale nie zainteresowali się czy żyjemy, moja rodzinka mieszka daleko. Szokiem było dla mnie też rozwiązanie ciąży, bo zakładałam błędnie że muszę urodzić naturalnie a nie wyszło. Poza tym wszystkie docinki z czasu ciąży, wróciły po porodzie ze zdwojoną siłą.

Już drugiej nocy w szpitalu nie mogłam słuchać płaczu mojego dziecka. Nie mogłam go nakarmić, bo miałam taką blokadę psychiczną że nie było w piersiach pokarmu. Koszmar.

Poza tym moja mama przeszła dwa razy depresję poporodową - włącznie z pobytem w psychiatryku.

To jest problem, którego nie widzą lekarze. Ja z moim dzieckiem chodziłam po lekarzach, a tak w rzeczywistości szukałam pomocy dla siebie, tylko że nie potrafiłam o tym porozmawiać, więc wynajdywałam problemy u malucha. Żaden lekarz nie zwrócił na mnie uwagi. I często tak bywa.

Miałam dziecko, ale nic do niego nie czułam. Dopiero jak wydarzyło sie coś co uświadomiło mi że dziecku mogła stać się krzywda poczułam ogromną miłość. Ale to było dopiero po ośmiu miesiącach od porodu!!! Ja miałam z sobą kłopoty, nie z dzieckiem, które było zadbane, nakarmione i przebrane.

Kto mi pomógł? Właściwie to wyszłam z tego dzięki rozmowie z psychologiem przez internet (do spotkania w przychodzni nie doszło z innym psychologiem, mimo że byłam zapisana na wizytę, ale odstraszali mnie surowi ludzie i niestetry dzięki opryskliwości recepcjonistki nie poszłam). Znalazłam serdeczną osobę przez internt i to ona mi wiele uświadomiła. Niestety kilka lat temu zmarła. Ale pozostały mi cenne słowa i jej rady. I wiem że jeśli sama sobie nie pomogę to nikt tego nie zrobi. I tym sposobem wygrałam.

Kochane Mamy, rozmawiajcie o swoich potrzebach. Kobieta po porodzie nie musi być uradowana od ucha do ucha, wymalowana, dom lśniący, mąż zadowolony.... To mit. Ja wiem że wiele kobiet nie potrafi tego przeskoczyć. Boją się mówić o tym, czego się obją, że nie radzą sobie, nie proszą o pomoc, nie wymagają od współpratnerów aby ich odciążyli na kilka godzin raz w tygodniu, na jedną noc w miesiącu aby trochę odespać.... A powinny!! Nie każda kobieta rodzin się idealną mamą. Ja do niech nie należę. Nie potrafię przeskoczyć wstawania w nocy, to mnie najbardziej dobija.

Z moim starszym dzieckiem mam dziś wspaniały kontakt. Na drugie dziecko cieszę sie bardzo, ale nie czuję do niego jeszcze żadnego uczucia, mimo że już prawie koniec ciąży. Tak mam. Ale wiem że będę o nie dbać z całym oddaniem.

Służę dobrym słowem w razie potrzeby, bo przeszłam coś czego nie życzę nikomu a na co nie miałam wpływu niestety. I to zabrało mi najlepszy czas z pierwszym dzieckiem, bo nie pamiętam wiele ze wspólnych chwil z maluszkiem a jedynie traumę związaną  z samą sobą....

Jak cudownie, bliźniaki :))), Ja miałam prawdopodobieństwo.... niestety nie załapałam się tym razem :). Też będę trzymać kciuki.

To prawda, nie ma recepty na ogarnięcie dziecka, z każdym podobno jest inaczej. Z tym karmieniem piersią można przesadzić. U mnie w głowie też się nie odblokowało i niestety w szpitalu pielęgniarki naładowały mi głowę jak to MUSZĘ dla dziecka dobra je karmić piersią.... Nic bardziej błędnego. NIE MUSICIE!! To kobieta powinna się wsłuchać w siebie i sama zdecydować czy da radę, czy chce, ma siłę i cierpliwość bo to nie jest dla każdego takie naturalne. U mnie na depresje złożyło sie wiele czynników, ale ten z karmieniem był bardzo istotny....

Napiszę po porodzie na pewno. Teraz jestem mądrzejsza o jedno dziecko :)

Usłyszałam kiedyś: że maleństwu nikt oprócz mamy nie pomoże i najlepiej ona to zrobi, czy ma wiedzę na ten temat czy jest mamą pierwszy raz.

Mam nadzieję że uda mi się przed wyjazdem na szpital tutaj zaglądnąć. Kochane ciężarówki trzymajcie sie dzielnie. Piszcie jeśli macie taką potrzebę, rozmowy dają dużo. Nawet te mailowe :))

Depresja poporodowa to naprawdę poważny temat. Może telewizja nie jest najlepszym źródłem informacji, ale widziałam ostatnio program, w którym kobieta robiła koktajl z łożyska i dawała kobietom do picia. To ponoć sposób na zapobieganie depresji poporodowej. Ja nigdy w życiu bym się na to zdecydowała! Czytałam, że jest też w formie tabletek, ale mimo to, jakoś mnie to nie przekonuje...

Też byłam w szoku, ale okazuje się, że to nawet jakaś taka nowa moda... Z tego co pamiętam, program dotyczył brytyjek i chyba to było na programie TLC, choć teraz nie jestem pewna, bo to było już jakiś czas temu. Zobacz sobie na pierwszy z góry link, jaki wrzuca wyszukiwarka, po wpisaniu hasła o piciu łożyska:

http://www.edziecko.pl/rodzice/1,102740,11476619,Zjadanie_lozyska___moda_celebrytek_czy_medycyna_naturalna_.html

Jest fajnie opisane - skąd się to wzięło, dlaczego się stosuje. Z tego co tam jest napisane i z tego, co mówiła ta kobieta w telewizji na razie nie ma naukowych dowodów, że picie własnego łożyska jest takie zdrowe, ale kto wie..ponoć jest źródłem naturalnych hormonów, minerałów i przeciwciał, więc może naukowe dowody to kwestia czasu..